حواس‌مان به کودکان باشد

به گزارش خبرنگار ایران پزشک، حسین کرمانپور، مدیر اورژانس بیمارستان سینا در حساب اینستاگرام خود نوشت: «کودک انسان بسیار زیرک و کنجکاو است. تا سن ۵ سالگی دوست دارد همه چیز را با همه وجودش ببلعد، درک کند و بفهمد. بعد از آن هم همین‌طور است اما خطرات تهدید کننده‌اش تفاوت خواهد کرد. هرچه کم سن‌تر، خطرات بیشتر و مهلک‌تر اما بسیار راحت و آسان قابل پیشگیری است. هرچه مسن‌تر خطرات متناسب اما پیشگیری سخت‌تر!

تلخ‌ترین خاطره طبابتم مربوط به مادر و پدر جوانی بود که شبی در یکی از شهرستان‌های کوچک، کودک دو ساله خود را با شکایت از حالت تهوع و ناآرامی نزد من آوردند. شرح حال بیشتر نشان از کمی پرخوری می‌داد اما ناگهان در کلام مادر اشاره‌ای به سقوط اندک از روی روروک و ضربه سر به تیزی سنگ قرنیز هال پذیرایی می‌داد. ارتفاع سقوط ۲۰ تا ۳۰ سانت بود. (خیلی کم)

بعد از معاینه و توصیه به مراجعه به مرکز بزرگتری که تصویربرداری و… دارند از پیش من رفتند. مدت‌ها بعد (شاید ۱۰ ماه، یادم نیست) در یکی از بیمارستان‌ها مادر بارداری را دیدم که مرا شناخت و تا مرا دید، غم تمام چهره‌اش را گرفت. پرسیدم اتفاقی افتاده؟
گفت: شما پزشک فلان مرکز نبودید؟
گفتم: بله
گفت: مرا می‌شناسید؟
گفتم:نه!
اشک پهنای صورتش را گرفت. گفت: کاش آن شب به حرفتان گوش داده‌بودیم. و کودکم را برده بودیم بیمارستان! صبح، کودکم بیدار نشد!

پاهایم سست شد. نشستم کنارش. خب ایران که مرسوم نیست پزشک، بیمارش را در آغوش بگیرد، نوازش کند و غمش را به جان بخرد. پس مجبور است فقط بنشیند و زل بزند و حرافی کند.

گفتم: چرا نبردیدش بیمارستان!
گفت: بعد که از پیش شما رفتیم آرام‌تر شد. خیال کردیم بهتر شده.

از پیش مادر که گذشتم، تا خانه با خودم کلنجار می‌رفتم که نکند من درست اصرار نکردم، نکند درست تفهیمشان نکردم، نکند..

تا همین لحظه که در حال نوشتن این خاطره‌ام، همچنان در خیالات خود تنبهی‌ام غوطه‌ورم.

این مطلب را نوشتم هم برای کسانی که در خانه کودک زیر ۵ سال دارند تا عمیقاً مواظبش باشند و هم برای همکاران جوانم که مثل من اعزامشان می‌کنند در روستاها و شهرستان‌های بدون امکاناتی که برای کوچکترین کار مجبوری به بیمار بگویی برود سطح بالاتر (ارجاع نا به سامان)، حواسمان باشد!

زبان کودکان در فقط معاینه دقیق و بدون کم و‌ کاست است و لاغیر. آنها پیچیده‌اند و فقط شما می‌توانید کلاف پیچیده ارتباطشان را تا حدی باز کنید. مادران و پدرانی که فرزند اولشان هست اغلب در بیان علایم کودکشان ناتوانند و این ما هستیم که باید علایم ناپیدا را از معاینه کودک و زبان والدین بیرون بکشیم.»

پایان پیام/