نویسنده:
نازنین آهنگری
به گزارش خبرنگار ایران پزشک، همه می‌دانند که با افزایش سن، بدن به طور طبیعی در حرکات کندتر می‌شود، اما در این زمینه می‌شود توضیح داد که شاید این موضوع به دلیل متابولیسم کندتر، از دست دادن توده عضلانی و کم شدن فعالیت باشد.
محققان دانشگاه کلرادو می‌گویند به ابزارهای تشخیصی جدیدی برای بیماری‌هایی مانند پارکینسون و ام اس دست پیدا کرده‌اند. تحقیقاتی که در مجله The Journal of Neuroscience نیز منتشر شده است.
محققان در این مطالعه، ۸۴ شرکت کننده سالم شامل افراد جوان ۱۸ تا ۳۵ ساله و افراد سالمند ۶۶ تا ۸۷ ساله را انتخاب کردند و از شرکت کنندگان خواستند در حالی که یک بازوی روباتیک را در دست خود نگه داشته‌اند، به هدفی روی صفحه نمایش برسند. این بازوی روباتیک شبیه موس کامپیوتر عمل می‌کرد. دانشمندان از طریق تجزیه و تحلیل الگوهای نحوه عملکرد شرکت کنندگان دریافتند که افراد سالمند، حرکات خود را در زمان‌های خاص تغییر می‌دهند تا به حفظ مقادیر محدودتر انرژی خودشان در مقایسه با جوانان کمک کنند.
علا احمد «استاد دانشکده مهندسی مکانیک در کالج مهندسی و علوم کاربردی دانشگاه کلرادو بولدر و نویسنده ارشد این مطالعه» می‌گوید: با افزایش سن، سلول‌های عضلانی ما ممکن است در تبدیل انرژی به نیروی عضلانی و در نهایت حرکت، کارآمدتر شوند. ما همچنین در استراتژی‌های حرکتی خود نیز کارآمدتر می‌شویم که احتمالا برای جبران قدرت کمتر رخ می‌دهد. بنابراین در این شرایط، عضلات بیشتری برای انجام همان وظایف به کار می‌گیریم که انرژی بیشتری خواهد گرفت.
نقش پاداش مغز چیست؟
محققان می‌خواستند در این تحقیق بررسی کنند که سالمندی چطور می‌تواند بر مدار پاداش مغز تاثیر بگذارد، زیرا بدن با افزایش سن، دوپامین کمتری نیز تولید می‌کند. در نتیجه از شرکت کنندگان خواستند از بازوی روباتیک برای کار با مکان نما روی صفحه کامپیوتر استفاده کنند. هدف در این اقدام، دست یابی به یک هدف خاص روی صفحه بود. اگر آنها به هدف برخورد می‌کردند، شرکت کنندگان پاداش می‌گرفتند.
محققان دریافتند که هم جوانان و هم سالمندان وقتی می‌دانستند صدای بینگ پاداش را خواهند شنید، سریع‌تر به اهداف می‌رسند. با این حال، محققان می‌گویند که شرکت کنندگان به طور متفاوتی به این امر دست پیدا کردند. جوانان فقط بازوهای خود را سریع‌تر حرکت می‌دادند، در حالی‌که سالمندان، زمان واکنش خود را بهتر می‌کردند.
علا احمد «نویسنده ارشد این مطالعه» می‌گوید: این واقعیت که سالمندان در مطالعه ما با شروع سریع‌تر حرکات خود، به پاداش پاسخ می‌دهند، به ما می‌گوید که مدار پاداش تا حدی با افزایش سن حفظ می‌شود. با این حال، شواهدی از مطالعات دیگر نیز وجود دارد که حساسیت پاداش با افزایش سن کاهش پیدا می‌کند. نتایج می‌گوید در حالی‌که سالمندان هنوز به اندازه جوانان به پاداش حساس بودند، نسبت به هزینه تلاش بسیار حساس‌تر از جوانان بودند و به نظر می‌رسد سن تاثیر بیشتری بر حساسیت به تلاش دارد تا حساسیت به پاداش.
پتانسیلی برای تشخیص‌های جدید پارکینسون و ام اس
محققان باور داردند که یافته‌های آنها می‌تواند به ابزارهای تشخیصی جدید برای اختلالات مرتبط با حرکت کمک کند. احمد در این زمینه می‌گوید: کاهش حرکت با افزایش سن می‌تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی موثر باشد. این موضوع نه تنها فعالیت‌های فیزیکی، بلکه فعالیت‌های اجتماعی را نیز می‌تواند محدود کند. علاوه بر این، کند شدن حرکت نه تنها با افزایش سن رخ می‌دهد، بلکه نشانه‌ای از برخی اختلالات عصبی است.
حالا چرا این اتفاق می‌افتد؟ چرا اختلالاتی مانند افسردگی که با مدارهای پاداش در مغز مرتبط است نیز منجر به کندی کلی حرکت می‌شود؟
احمد می‌گوید: مزیت استفاده از حرکت به عنوان یک نشانگر زیستی این است که اقدامی در دسترس و غیرتهاجمی است. بنابراین ردیابی حرکت یک فرد چه در آزمایشگاه و چه در طول فعالیت‌های روزانه ممکن است نشانگر زیستی ارزشمندی از سلامت عصبی ارائه دهد.
پس از بررسی در این مطالعه، کلیفورد سگیل «متخصص مغز و اعصاب» می‌گوید: مایلم یک نوار مغزی هم زمان روی این شرکت کنندگان اجرا شود تا ببینیم آیا فعالیت مغز آنها در طول این فعالیت‌ها کاهش پیدا می‌کند یا خیر. فکر می‌کنم تحقیقات بیشتر در مورد چگونگی سازگاری مغز سالمندان با چالش‌های پیری و حرکت جذاب و برای سالمندان مفید باشد.
رایان گلات «مربی ارشد سلامت مغز در موسسه علوم اعصاب اقیانوس آرام در سانتا مونیکا کالیفرنیا» نیز می‌گوید: این مطالعه در مورد این‌که چرا سالمندان کندتر حرکت می‌کنند، فرضیه جالبی را ارائه می‌دهد که حرکات کندتر را به حفظ انرژی و پردازش پاداش مغز مرتبط می‌کند. بدون شواهد مستقیم عصبی مبنی بر ارتباط الگوهای حرکتی با تغییرات عملکرد مغز ناشی از افزایش سن، نتیجه گیری‌ها همچنان حدس و گمان هستند.
گلات ادامه می‌دهد: برای تقویت یافته‌ها، تحقیقات آینده باید به طور مستقیم داده‌های رفتاری را با شواهد عصبی فیزیولوژیکی مرتبط کند. استفاده از یک رویکرد روش‌شناختی گسترده‌تر، از جمله مطالعات طولی و نمونه‌های جمعیتی متنوع، می‌تواند به تشریح نحوه اعمال جهانی این مکانیسم‌های پیشنهادی در مسیرهای مختلف پیری کمک کند. علاوه بر این، تکرار مطالعه با حجم نمونه بزرگتر و شرایط متفاوت برای تایید استحکام و تعمیم پذیری نتیجه اولیه بسیار مهم است.
پایان پیام/